గడ్డిపోచలు

Songs on demand

Tired

Of Playing that same popular number again

and again,

a hundred million times in-fact

For you, you and several of you.

Will one of you play something for me today? Do you even know the tune that I tap my feet to, tear my voice open to sing along? Do you?

Some days are simply unproductive, spent just running here and there, running for life. I ran enough to catch you, you and several of you. Something else to catch now, my breath.

I stand there helplessly or helpfully, right there outside that magnificent door that never opens (for me). I see people entering through it, or I imagine so. Hey you, the merry looking one! Halt once before you go in. Tell me some good news, at least something like “May be, you are waiting at the wrong door.”

Will you halt here for a fleeting moment and tell me that? You, you or anyone of you?

నురగవై తరగవై నదివి నీవై

వలపంత వాన కురిస్తేనే కదా బతుకంత నది నిండింది

తడిసి వస్తే తనివి తీరక, కలిసి పోయాకేగా కాలమాగింది

చేయి పట్టాక, చెలిమి చేశాక

వొంపు తిరిగాక, వగలు పోయాక

అలల అయస్కాంతాలు అదుపుతప్పి

ఆవహించాకేగా వళ్లంతా వానమబ్బయింది

పోటెత్తిన పిచ్చి అశలతోనే కదా, పడవల్ని పోనిచ్చి

ఒంటరి నదిలో వర్షం వెయ్యి మునకలేసింది

జారిపోయే తొలిజాములో జాలరి పాట వినరాక కదా

కృష్ణవేణీ, నీ జాలిగుండె కెరటాలుగా కరిగిపోయింది!

“0”

Once I knew someone who knew everything. I thought I would be as wise when I grow up.

What happened then?

I simply grew up.

Am I of any help to these children, in this very very real world?

In this realm of pain, hurt and loss,

as real as waking up from a dream,

the world that hits them like a “No”.

The pink teddy bear looks at you. You may now want to interpret its gaze.

Shut up, will you?

It’s just ridiculous. Isn’t it utterly foolish to make any meaning out of anything, anytime?

How do you save these cuddly little children;

from the meaninglessness

of everything?

ఆదిమం

ఏ శ్రమా లేదు.

కార్డ్స్ ఆడినంత శ్రద్ధగా, పుస్తకం చదివినంత ఓర్పుగా, వదిలేసిపోయిన వస్తుసంచయంలోనే తిరిగొచ్చి అర్థాన్ని వెతుక్కోవడంలో, ఆహారమే ఆనందం అనిపించడంలో అబద్ధమేం లేదు.

వెలివేతలాంటి ఒంటరితనం లోనుంచి, ఉలిపికట్టెగా మిగిల్చిన ఊహాలోకపు విలువల బరువునుంచి, ముసలితనంలాంటి తెలివిడిలాంటి భయంలోనుంచి…

శుభకార్యాల, ఫ్లాష్ న్యూస్ ల, గాసిపింగ్ ల శానిటీలోకి, కళకళలాడే జనజీవనంలోకి, మృత్యువువంటి నిశ్చలమైన మాములుతనంలోకి, ఏదైతేనేం అనే సాంఘిక లొంగుబాటులోకి, మనకోసం ఇంకా ఏదో ఒక ద్వారం తెరిచి ఉండటమే మహదవకాశం అనే కృతజ్ఞత లోకి… వచ్చిపడ్డందుకు బహుశా మనవాళ్ళంతా సంతోషించవచ్చు.

—-

లివింగ్ విత్ డెత్ లాంటి నిహిలిస్టిక్ నిర్లిప్తతలోంచి, రోజుకి కొంతగానో, ఒకే క్షణంలోనే అంతాగానో అంతమౌతు, ఆరంభమౌతు నువ్వు, నేను, న్యూస్ పేపర్ లో మొహం కనపడని ఒక నేరస్థుడు, మనుషుల కోసమే బతికిన మనుషులు కొందరు, పొగడ్తలు, ప్రగల్భాలు, కాలానికి నిలబడే (!) పుస్తకాలు, అసలు కాలమంటే ఏంటనే ప్రశ్నలు, ప్రతి కుదుపుకి ఉలిక్కిపడి సర్దుకుంటూ బస్సు కిటికీలో ఈగలు.

ఉదయం, సాయంత్రం, కొండ, నది, చెక్కతలుపు మీద చెక్కబడ్డ పూలతలు, సున్నపు గోడమీద రంగుల నెమలిబొమ్మలు, అనుకరణల అలంకారాలు. కొన్ని దుఃఖాలు సహజమనీ, కొంత వేదన వ్యసనమనీ ఇవ్వబడే తీర్పులు. ఇష్టాలు, త్యాగాలు, స్వార్ధాలు, దేహాలు, అనుమానాలు, అపనమ్మకాలు- ఏదీ నిరూపించుకోబుద్ధి కాని నిర్వేద సమయాలు.

—-

దీనంతటి మధ్యలోనూ ఒక జడివాన మధ్యాహ్నం వెచ్చటి లెమన్ టీ కప్పులతో ఇద్దరు మనుషులు, ఒక బ్లాక్ అండ్ వైట్ పాటని గుర్తు చేసుకుంటూ, ఇష్టంగా మాట్లాడుకుంటూ, నవ్వుకుంటూ. బహుశా అదొక్క జ్ఞాపకమే కదా, వేలసార్లు సమస్త మానవ మీమాంస సమయాల్లో రీప్లే అయ్యి “పోన్లే, ఇంకొన్నాళ్ళు బతుకుదాం” అని సర్దిచెప్పేది? ఒళ్లు కూడగట్టుకుని లేచి బట్టలు మార్చుకుని బయటికెళ్లమని ప్రోత్సహించేది?

—–

P.S: The pain of enduring the unsustainability of a dreamer’s world is too real to be articulated.

spiral love

Amidst uncountable people

You and I.

In malls, eat-outs and vehicles

We two everywhere,

All those strangers,

Became us.

We bought dresses

for each other,

Did you know then?

those local brandless pieces of cloth

turning into delicate monuments

to be handled with love,

After these long long years.

You speak of rose buds,

The swaying pale green leaves underneath,

You call them with our names,

I saw the bud nodding to you.

Similes are your slaves,

Master of love!

(First published in Saranga)

తుఫానుకి ముందు

నేనామెని బార్ లో కలిశాను. అలా అని ఆమె అక్కడ వెయిట్రెస్ కాదు. నాలాగే తను కూడా కౌంటర్ దగ్గర తాగి తూగుతూ ఉంది. అక్కడ ఆర్డర్ ఇవ్వడానికి వచ్చిపోయే వాళ్ళతో ఏదేదో వాగుతుంది. గాలివానలో ఊగిపోతున్న ఓడలో ఉన్నట్టు, మేము అటూ ఇటూ తూలిపోతున్నాం. ఉన్నట్టుండి ఆమె నా చెవిలో పెద్దగా ఏదో అరిచింది. ఆమె వంటి నుంచి అత్తరు, జిన్నూ కలిసిన వాసన. కాసేపటి తర్వాత ఆమెగదిలో మేమిద్దరమే ఉన్నప్పుడు, ఆమె రెండోదాన్ని చల్లుకుని మొదటిదాన్ని తాగేసిందా అనిపించింది.

అప్పటికి కాసేపటి క్రితం మా సంభాషణ ఇలా నడిచింది:

నువ్వు?

ఉండుండు. ఒక్క నిముషం.

నేను సరిగ్గా చెప్పలేనబ్బా…. . అహహ, ఫర్లేదు.

ఏయ్.. ఆగాగు.

అసలు బార్లో ఉన్నప్పుడే మేము చాలా తొందరగా కలిసిపోయాం. అప్పుడెక్కడ నిల్చున్నామో గుర్తులేదు, ఆ మాటలు, అత్తరు, జిన్నూ కలిసిన ఘాటు వాసన తప్ప. ఏదో వీధి నాటకం చూడ్దానికొచినట్టు ఊరికే అటూ ఇటూ తిరుగుతూ మాకు వీపులు చూపిస్తూ, కొందరు మాచుట్టూ తచ్చాడుతూ ఉన్నారు. ఒకతనెవరో తప్పతాగేసి కౌంటర్ పైకెక్కి స్పృహతప్పి పడిపోయాడు. అది చూసి జనాలు కాసేపు అరిచి, గోలగా రాగాలు తీశారు.

మేము తలుపులు తోసుకుని బయటికి రాగానే, ఆశ్చర్యంగా తుఫాను సూచనలేం లేవు. టాక్సీ డ్రైవర్లతో నిండిపోయిన రోడ్ల మీద ఒక్క నీటిచుక్క కూడా కనపడలేదు. అప్పుడు గుర్తొచ్చింది, ఇంకా ఇది నవంబరేగా, తుఫాను చాలా నెల్లుగా ఇటువైపు మళ్ళలేదు. అసలు సరైన గాలివానొచ్చి చాలా ఏళ్లవుతుంది. అందుకే బోర్లాపడిన కార్లు, గాలికి ఎగిరిపోయిన పైకప్పులు ఈ చుట్టుపక్కల ఏం కనపడట్లేదు. రోడ్డు మీద జనమంతా మంచి బట్టలేసుకుని ఎక్కడికో బయల్దేరినట్టున్నారు. తాగుబోతుల్లాగో, తుఫాను బాధితుల్లాగో చింపిరిగా లేరు.

కానీ, కాసేపట్లోనే ఆమె పడకగదిలో, అర్ధనగ్నమైన మా దేహాల్ని అట్నుంచి ఇటు విసిరేస్తూ తుఫాను గాలి ఊపందుకుంది. నా తలమీద ఒక అలమర విరిగి పడింది. ఆమె కాలిమడమ దేనికో గుద్దుకుంది. చుట్టూతా ఏడుపులు, పెడబొబ్బలు. నేను బూతులు తిట్టుకుంటూ నామీద పడుతున్న గోడని అరచేత్తో వెనక్కి తోశాను. ఆ గది రక్షణశిబిరంగా ఏమాత్రం పనికిరాదు. పనికిమాలిన వస్తువులు బోలెడు చెల్లాచెదురుగా చుట్టూ పడున్నాయి. కిటికీ తలుపుల సందుల్లో నెర్రెలు పడి ఖాళీలొచ్చాయి. ఆమె ఇంటి చుట్టు పక్కల వాళ్ళు దిక్కు తోచక గోడలమీద గట్టిగా బాదుతూ పైకీ కిందకీ పరిగెడుతున్నారు. ఉదయం కాస్తా మధ్యాహ్నమైంది, సాయంత్రమైంది. ఐనా తుఫాను ఇంకా గర్జిస్తూనే ఉంది.

ఈ గందరగోళం మధ్యలో కాసేపు అత్తరూ జిన్నూ వాసనల్ని తలచుకున్నాను. ఆమెని అడిగానేమో కూడా- జిన్ చల్లుకుని అత్తరు తాగేశావా? అని. బహుశా ఆమె కూడా తన కళ్ళని నాకళ్ళల్లోకి ఎక్కుపెట్టి అవునని చెప్పి ఉంటుంది. ఆమె అన్నిటికీ అవుననే అంటుంది.

అవును.

తన వొంటితీరు ఎలాంటిదంటే- ఎంత గొప్ప చిత్రకారుడైనా దాన్ని గియ్యడానికి ఒక వందసార్లు ప్రయత్నించి చేతగాక విసుగ్గా కుంచెని విసిరేస్తాడు. ఆ దేహమంతా రహస్యాలతో, జీవకళతో వెలిగిపోతూ ఉంటుంది. ఎన్నెన్ని గీతలు, వంపులు, ఎత్తు పల్లాలు! ఐనా నేనదేం ఆలోచించకుండా అప్రమత్తంగా ఉన్నాను. కాలి వేళ్ళు చేతి వేళ్ళు నిగడదన్ని మీదపడుతున్న గోడని, తప్పొప్పులు తెలీని మంచం కోళ్లనీ నిలబెడుతున్నాను.

మధ్యాహ్నపు ఎండలో, ఎండిపోయిన గొంతులతో, తుఫానుకి విరిగిపోయిన తెప్ప మీద మేం నిద్రపోయాం. రాళ్ళగుట్టొకటి నిర్జీవమైన సముద్రంలోకి మమ్మల్ని ఈడ్చుకుపోతుంది. మా తెప్ప అడుగున చేపలు, అంతులేని రాత్రిలో నిప్పు రవ్వల్లా మెరుస్తూ గుంపులుగా ఈత కొడుతున్నాయేమో తెలీదు.

ఈ మొత్తం గొడవలోకీ విచిత్రమైన సంగతి ఒకటుంది (ఇది తర్వాత నాకు మాత్రమే గుర్తుంది). మేము విడిపడ్డ కాసేపటికి గాలి ముమ్మరంగా వీచింది. అప్పుడు నా మొహానికి ఎదురుగా తన ముంజేతులు, మోకాళ్ళు మెడకి చుట్టుకుపోయి, తల నేలకి అతుక్కుపోయి , చెమటలో ముద్దయిపోయి తను చుట్టూ తాను లుంగచుట్టుకుపోయింది. మేడమెట్లమీద తనకి నచ్చజెబుతూ నేనే నిదానంగా ఒక్కో భాగాన్నీ విడదియ్యాల్సి వచ్చింది.

ఏడాది తర్వాత, ఆమె తప్పతాగి బైక్ నడుపుతూ ప్రమాదవశాత్తూ చనిపోయిందని పేపర్లో చదివాను. ఆరోజుల్లో పేపర్ వాళ్ళు రాయడానికి ఇలాంటి మారుమూల ప్రమాదాలు తప్ప పెద్ద వార్తలేం ఉండేవి కావు.

—

#flashfiction

Source: “Before the storm” by Alex Sheel

Note: Planning to translate/write one flash fiction story per day for one month.

Rekha Jyothi, UshaJyothi Bandham and 24 others

3 comments

Comment

షికారు

రోడ్డు దగ్గర్లో పెల్లుబికిన కోపం, దారిలో మాట్లాడ్డానికి అయిష్టత, మామిడి తోటలో మౌనం, రైల్ బ్రిడ్జ్ దాటేటప్పుడు నిశ్శబ్దం, నీళ్లలో ఉన్నప్పుడు కాస్త దగ్గరయ్యే ప్రయత్నం, రాతిపలకల మీద ఆపదలుచుకోని వాదన, పల్లంలో చెత్తపోగు పక్కన కోపంతో పెద్ద అరుపు, పొదల చాటున పొగిలి పొగిలి ఏడుపు.

Source: ” The outing” by Lydia Davis

ఐదో అధ్యాయం

ఉదయం ఆరున్నర గంటలకి ఆరుగురు మంత్రుల్ని వాళ్ళు హాస్పిటల్ గోడ పక్కన తుపాకితో కాల్చి చంపేశారు. ఆ హాస్పిటల్ ఆవరణలో నీళ్ల మడుగులున్నాయి. రాలిపోయిన తడి ఆకులు గట్టుమీద పడి ఉన్నాయి. వాన జాడించి కొట్టింది. హస్పిటల్ తలుపులన్నీ పకడ్బందీగా మూసేశారు. ఆ మంత్రుల్లో ఒకాయన టైఫాయిడ్ తో జబ్బుపడి ఉన్నాడు. వాళ్ళు అతన్ని గోడకి ఆనించి నిల్చోబెట్టబోయారు, కానీ అతను నీటి మడుగులో కూలబడ్దాడు. మిగతా ఐదుగురూ మారుమాట లేకుండా గోడకి ఆనుకుని నిల్చున్నారు. అతన్ని లేపి నిల్చోబెట్టే ప్రయత్నం మానెయ్యమని వాళ్ల ఆఫీసర్ సిపాయిల్తో చెప్పాడు. వాళ్ళు మొదటి రౌండ్ కాల్పులు జరిపేటప్పుడు అతను మోకాళ్లమీద తలపెట్టుకుని కూర్చునే ఉన్నాడు.Source: “Chapter V,” from our times by Ernest Hemingway

నచ్చటం గురించి

తను ఎవరికీ ఏమాత్రం నచ్చని మనిషిగా తయారవుతుందని ఆమెకి స్పష్టంగా అర్థమౌతూ ఉంది. నోరు తెరిచిన ప్రతిసారీ ఆమె ఏదోక అసహ్యమైన మాట అంటుంది, ఇక చుట్టుపక్కల ఉన్నవాళ్ళకి ఆమె మీద ఇష్టం తగ్గిపోతుంది. వీళ్ళు ఎవరైనా కావచ్చు- కొత్తవాళ్ళు, దగ్గరి స్నేహితులు, బంధువులు, బొత్తిగా అపరిచితులు, వాళ్ళతో స్నేహం పెరిగితే బావుందని ఆమె కోరుకునే మనుషులు కూడా కావచ్చు. అసలామె నోరు తెరవకపోయినా, చూడ్డానికి ఏదోలా కనిపించినా, “ఆ, ఊ” అని చిన్న శబ్ధం చేసినా ఎవరికీ ఎప్పుడూ నచ్చదు. దీనికి మినహాయింపుగా ఒక్కోసారి ఆమె రాబోయే నాలుగైదు క్షణాలపాటు తను తప్పకుండా నచ్చితీరాలని పట్టుపట్టిన సందర్భాల్లో (అంతకన్నా ఎక్కవసేపు అసాధ్యమని ఆమెకీ తెలుసు) ఆమె పంతం నెగ్గించుకుంది, అదైనా కొన్నిసార్లే. అసలేంటి ఈమె సమస్య? ఎందుకీమె ఎవరికీ నచ్చట్లేదు? ఆమెకే ఈ ప్రపంచం బొత్తిగా నచ్చకుండా పోయిందా? లేదా ప్రపంచమే ఆమెకి దూరం జరిగిందా? అసలు లోకంతీరే చెత్తగా మారిపోయిందా? (అదే అయ్యుంటుంది, కాకపోయి కూడా ఉండొచ్చు. ఆమెకి ఒకప్పుడు నచ్చే విషయాలన్నీ ఇప్పుడు అయిష్టంగా మారినట్టున్నాయి). అసలు ఆమెకి ఆమే నచ్చట్లేదా? (ఇది ఎప్పుడూ ఉన్నదే, కొత్తేం కాదు.) లేదంటే కేవలం వయసు పెరగడం వల్ల ఆమె ఎవరికీ ఇష్టం లేకుండా అయిపోయిందా, ఎందుకంటే నలభై ఏళ్ళ వయసుకి ఆమె ఎన్నేళ్ళుగానో చేసిన పనుల్నే మళ్ళీ మళ్ళీ చేస్తుండవచ్చు, ఇరవై ఏళ్ళ అమ్మాయి చేసే పనులు నలభై ఏళ్ళావిడ చేస్తే ఎవరికైనా ఏమాత్రం బాగుంటుంది గనక? ఆమె ఎలా ఉన్నా ఎవరికీ నచ్చదని ఆమెగ్గానీ తెలిసిపోయిందా, ఇలా ఎందుకౌతుందని గొడవ పడకుండా, చలిగాలికి ఒదిగి ముడుచుకున్నట్టు పోనీలే అని సర్దుకుపోయిందా? ఏమో (బహుశా) ఆమె కొన్నాళ్ళు ఎదురుతిరిగి ఉంటుంది, ఆ తిరుగుబాటు నిరర్ధకమని మెల్లగా గ్రహించి ఉంటుంది. ఇక పొద్దున్నే ఆమె నోరు తెరవగానే ఎవరికీ నచ్చకపోవడం ఆమెకిప్పుడు కాస్త గర్వంగా కూడా ఉందేమో. ప్రతీ రాత్రీ నిద్రపోయేముందు ఆమె అందరికీ మరింత అయిష్టురాలిగా తయారౌతుంది. రోజులన్నీ ఇలాగే గడిచిపోతున్నాయి. గంటగంటకీ అమెలో మెచ్చదగ్గ లక్షణాలు తరిగిపోతున్నాయి, చివరికి ఒకానొక ఉదయం, ఆమె ఎవరూ సహించలేనంత అసౌకర్యమైన అయిష్టతకి ప్రతిరూపంగా మారిపోతుంది, ఇక అప్పుడామెని ఒక కంతలోకి తోసేసి అక్కడే వదిలెయ్యక తప్పదు.

Source: “LIKABLE” by DEB OLIN UNFERTH#flashfiction