For love that smiled in April
Is false to me in May.
– Sara Teasdale
వేసవి శెలవులు ఐపోతున్నాయన్న స్పృహ ని అతిప్రయత్నం మీద మర్చిపోతూ లాన్ మీద బెలూన్లు ఎగరేస్తూ, సబ్బు బుడగలు ఊదుతూ పిల్లలు. ఉప్పేసిన నిమ్మసోడా లోంచి పైకెగసే తుంపరలు తాకేలా మొహానికి దగ్గరగా తీసుకుని పగటి అలసటని మర్చిపోయే నడివయసు పెద్దమనుషులు. సాయంత్రానికి ఫెళఫెళ తగ్గి ఇస్త్రీచేసి మడతపెట్టిన పాత పట్టుచీరలా రోహిణికార్తె ఎండ.
టాంక్ బండ్ మీద, ఏ చాటూ లేని బెంచీలో, చూడనట్టు నటిస్తూ కదిలిపోయే వందల చూపుల మధ్య వాళ్ళిద్దరూ. మెడలో నల్లటిదారానికి గుచ్చిన నత్తగుల్ల లాకెట్తో ఆమె. కొత్తగా ప్రయోగం చేసిన జెల్ వల్ల జిడ్డుగా కనపడుతున్న హెయిర్ స్టైల్ తో అతను.
అతను ఆమె చేతిని తన రెండు చేతుల్లోకి తీసుకున్నాడు. దురుసుగా వెనక్కి లాక్కుంది. సంకోచంగా నడుం వెనగ్గా… వేళ్లతో…
విదిలించి కొట్టింది.
“అదేది? ఇటియ్యి” ఆతని చేతిలో చెమటకి తడిచిన ప్రేమలేఖని గుంజుకుంది. తన దగ్గరున్న పొట్లాంలోంచి కొన్ని పల్లీలు ఆ కాగితంలోకి విదిలించి ఇందాకట్నుంచీ వీళ్లనే చూస్తున్న బిచ్చగత్తె చేతిలో పెట్టింది.
“కెంపు, ప్లీజ్, నువ్వంటే ప్రాణం రా! ”
“చల్, ఇదంతా మనకి నడవదు. రూమ్మేట్ ఊరెళ్ళింది. ఈ శనివారం ఫోన్ చేసి వచ్చేయ్ కావాలంటే.”
అతను విలవిల్లాడిపోయాడు. సమాజం ఆమోదించదనే భయంతో కన్నీళ్ళని దాచుకున్నాడు. అప్పటిదాకా మోచేతి వరకు మడిచిపెట్టిన ఫుల్ స్లీవ్స్ మడతలు విప్పి ముంజేతి మీదకి లాక్కున్నాడు. మణికట్టు వెనకవైపు బ్లేడుతో ఆరోజు ఉదయమే రాసుకున్న “కె” అక్షరం కవర్ అయిందా లేదా అని సరి చూసుకున్నాడు.
“పార్లల్ కెళ్లాలి. పోతున్న.” సడెన్ గా లేచి అటుగా వెళ్తున్న ఆటోని కేకేసింది. ఆటో యూ టర్న్ తీసుకుని వచ్చేలోపు బెంచి మీదే ఉండిపోయిన అతన్ని పిలిచింది.
“బాబీ..”
ఉలిక్కిపడి ఇటు చూశాడు.
“ఒడ్డూ పొడుగూ బాగుంటావ్ కదా. అంతే. అంతకన్నా ఏం లేదు. మళ్ళీ ఇదో డ్రామా అవద్దు రేపు.”
ఆటో వచ్చి ఆగింది.
**
కేఫ్ సైలెన్స్ లో “ఫ్రూట్ పల్ప్ లాటే” ఆర్డర్ చేసి ఎదురు చూస్తుంది వాన. మెయిల్ బాక్స్ తెరిచి చూసింది- ఫ్లిప్కార్ట్, లింకిడ్ ఇన్, ఇండిగో, టాక్స్ సూత్రా… వాట్సాప్ చూసింది- ఆఫీస్ గ్రూప్ లో వీకెండ్ ఔటింగ్ ప్లాన్స్. ఫేస్బుక్ తెరిచింది. నాలుగేళ్ల క్రితం ప్రపోజ్ చేసిన పాత కొలీగ్, స్టేటస్మార్చాడు. “నా బంగారు తల్లులు” కవల పిల్లల ఫోటో ప్రొఫైల్ పిక్ పెట్టాడు. కాస్త వీక్ గా ఉన్నారు. నడుమునుండి గొడుగుల్లా విచ్చుకున్న గౌన్లతో ఇద్దరూ. వెనక ఏదో లాన్, జారుడుబల్ల, మరో నాలుగేళ్ల తర్వాత వీళ్లవే యూకేజీ గ్రాడ్యుయేషన్ డే ఫోటోలు పెడతాడు.
‘ఊఫ్హ్’ మని పెద్దగా గాలొదిలి, ఫోన్ బాగ్ లో పెడుతుంటే చేతికి తగిలింది పేపర్ ఉండ. దాన్నిటేబిల్ మీద పెట్టి అరచేతుల్తో సాఫీగా చేసింది. రాత్రి టాంక్ బండ్ మీద నడిచేటప్పుడు ఎవరో నలిపి విసిరేస్తే కాలికింద పడింది. మాములు కాగితమైతే పట్టించుకోకపోయేదే, నలిపేసినా ఆకర్షించేలా దాన్నిండా హృదయం గుర్తుల ప్రింట్. రేపు చూడొచ్చులే అనుకుని, తీసి బాగ్ లో వేసుకుంది.
అక్షరాలమీద కాస్త నూనె మరకలు. కళ్లజోడు సరిచేసుకుని చదవడానికి ప్రయత్నిస్తుంది.
ఈలోగా ఆర్డర్ వచ్చింది. అరుణ్ కూడా వచ్చాడు. ఆమె పక్కన ఉన్న కుర్చీని టేబుల్ ఇవతలవైపుకి లాక్కుని కూర్చున్నాడు.
”ఈ చెవిలో గాలి ఆ చెవిలోకి కొడుతుంది. బైక్ మీద రాకుండా ఉండాల్సింది.”
ఎదురుగా ఉన్న గ్లాస్ తీసుకుని రెండు గుక్కలు గటగటా తాగేశాడు.
“మిక్స్డ్ ఫ్రూటా? బాగుంది. … ఏంటది చదూతున్నావ్? “
“ఏదో ప్రేమలేఖ, ఎవరో కుర్రాడు చాలా అమాయకంగా రాశాడు. అమ్మాయి పేరు మాత్రం బాగుంది, “కెంపు“
“అవును. కొత్తగా ఉంది. సరే చెప్పు. ఏంటి మాట్లాడాలన్నావ్?”
ఆ కాగితం ఉండచుట్టి గురిచూసి మూలనున్న డస్ట్బిన్ లోకి విసిరింది. లాటే గ్లాస్ మీద వేళ్లతో చిన్నగా దరువేస్తూ అంది;
“నిన్న నా పుట్టిన్రోజు”
“హే! సారీ.. బిలెటెడ్…”
“అందుక్కాదు. నాకిప్పుడు ముప్ఫై ఐదేళ్ళు”
“విషయం ఏదో సీరియస్ లా ఉందే– ఊ… చెప్పు”
“అమ్మ పోయి ఆరు నెల్లౌతుంది. చాలా సంవత్సరాలుగా ఇద్దరమే ఉంటున్నాం. ఆ వయసులో ఆమె ఒంటరిగా ఉండలేదని నేను, నా బిజీ లైఫ్ లో ఇంట్లో ఉండి చూసుకుంటున్నానని ఆమె, బయటికి చెప్పుకునేవాళ్లం. తను ఇంట్లో ఉంది కదా అని నేనెప్పుడూ త్వరగా ఇంటికెళ్లలేదు. ఆఫీస్ లో ఓవర్ టైం. తర్వాత బయ ట తిరగడం. వీకెండ్స్ పార్టీలు. ఒకవేళ ఎప్పుడైనా తలనొప్పితో త్వరగా ఇంటికెళ్ళిపోతే ఆమె తనగదిలోంచి బయటికొచ్చి చూసిందీ లేదు..”
“ఎందుకని అంతదూరం? మాములుగా అట్లా ఉండ రు కదా?”
“నా చిన్నప్పుడే అతనికి దూరమైంది. తను ఒంటరిగా ఉండగలిగే మనిషి కాదు. నాకు ఇబ్బందేమో అని మరెవరికీ దగ్గర కాలేకపోయింది. చాన్నాళ్ళు హైపర్ సెన్సిటివ్ గా ఉండేది. ఎప్పుడూ దిగులుగా, విసుగ్గా. తర్వాత ఉన్నట్టుండి ఏమైందో ఏడవడం మానేసింది. తను చెయ్యాల్సిన పనులు చేసేది. నాక్కావల్సినవి చూసుకునేది. అంతే. బహుశా, నన్ను చూస్తే ఆమెకి తన త్యాగం గుర్తుచ్చేదేమో. నాకేమో నావల్ల ఆమె ఇట్లా అయిందని పెద్ద గిల్ట్ ఉండేది. అందుకే ఇద్దరం ఒకళ్లనొకళ్లం తప్పించుకు తిరిగేవాళ్లమేమో!”
“ఐనో. చాలా బాధగా ఉంటుంది, దగ్గరివాళ్ళు ఉన్నప్పుడు ఇన్సెన్సిటివ్ గా ఉంటాం. మళ్ళీ తిరిగొస్తే ఈసారి అలా ఉండకూడదు అనుకుంటాం. ఆమెతో బాగుండాల్సింది అనిపిస్తుందా?
వాన ఏం మాట్లాడలేదు. గ్లాస్ ఎత్తి మిగిలిన లాటే తాగేసింది.
కళ్ళజోడు తీసి పక్కన పెట్టింది. టేబిల్ మీద రెండు కన్నీటి చుక్కలు. అరుణ్ కుర్చీ ఆమె పక్కకి లాక్కున్నాడు. హోల్డర్ లోంచి టిష్యూలు తీసి ఆమె చేతికిచ్చి చిన్నగా వీపు మీద తట్టాడు.
“ఆవిడ పోయినప్పుడు కూడా ఏడవలేదు నువ్వు. యు మస్ట్ బీ మిస్సింగ్ హర్ నౌ”
“ఊహూ. నో.. ఇట్స్ హర్ ప్రెసెన్స్ దట్ ఐ మిస్.”
“రెండూ ఒకటి కాదా?”
“మొదటి రెణ్నెల్లూ నువ్వు చెప్పినట్టే ఆలోచించా. మేము వేరేలా ఉండాల్సిందా? నేను తన కోసం ఏమైనా చేసుం డాల్సిందా? అసలు నా చిన్నప్పుడు ఏం జరిగింది? నేనెందుకు దేనికీ బాధ్యత తీసుకోలేదు. ఇట్లా రాత్రీ పగలు ఒకటే ఆలోచన్లు. కానీ ఈ ఆలోచనంతా ఒకరోజు ఆగిపోయింది. అయిందేదో ఐపోయింది. అంతకన్నా డిఫరెంట్ గా ఏం జరిగేది కాదు అనిపించింది.”
“ఎగ్జాక్ట్లీ. మన స్వభావాలు, పరిస్తితులు, అవసరాలు, ప్ర యారిటీస్.. ప్రతీ స్టేజ్ లోనూ బోలెడు అడ్డంకులు ఉంటాయి. వెనక్కెళ్ళినా రెపెయిర్ చెయ్యలేము కొన్నిటిని”
“హ్మ్, ఇంతకీ నీకు చెప్పాలనుకున్న విషయం అది కాదు..”
“ఓ! మరేంటి?”
***
వాళ్ళిద్దరూ బిర్లా మందిర్ మెట్లు దిగుతూ ఉన్నారు. ఆ అమ్మాయి ఊరికూరికే చున్నీ సర్దుకుంటుంది. బాబీ అస్తమానం సెల్ చెక్ చేసుకుంటున్నాడు. ‘మాట్రిమోనీ ప్రొఫైల్ లో ఫెయిర్ గా ఉంది, బయట అంత కలర్ లేదు’ అనుకున్నాడు మనసులో. ఇద్దరికీ దాహంతోనూ, టెన్షన్ తోనూ గొంతులెండిపోతున్నాయి.
“అంటే.. నాన్న చెప్పారు. ఫామిలీ అదీ నచ్చిందని. మీరు చూడాలన్నారనీ కానీ… లేకపోతే నేనసలు..” ఆ అమ్మాయి ముందుకు పడుతున్న పొట్టిజడని వెనక్కి వేసుకుంది. రోజూ వదిలేసే జుట్టుని ఆరోజే బలవంతంగా అల్లినట్టు తెలిసిపోతుంది.
“ఆ.. అదే..అదే, అమ్మ చూసి రమ్మంది. ఫార్మాలిటీ కదా.” చెమటతో అతుక్కుపోయిన వాచ్ ని మణికట్టుమీద విదిలిస్తూ అన్నాడు.
“ఏంటా మచ్చ? వాచ్ కింద” ఆమె సిగ్గుగా వేరే పక్కకి చూస్తూ అంది.
“నథింగ్, వంట చేస్తుంటే కాలింది. పెళ్ళైపోతే ఈ బాధలుండవుగా. “ ఆమె వైపు అర్థవంతంగా చూశాడు. ఆ అమ్మాయి అరచెయ్యి అడ్డుపెట్టుకుని చిన్నగా నవ్వింది.
***
“నాకిప్పుడు ముప్ఫై ఐదేళ్ళు”
“ఇందాక చెప్పావ్”
“ టీనేజ్ నుంచీ ఇప్పటివరకూ, బోయ్ ఫ్రెండ్స్, ఎఫైర్స్ చాలానే నడిచాయి. పాతవాటి గురించి దిగులు పడటం, మిస్ అవడం కాలేజ్ రోజుల్లో ఉండేదేమో కానీ, తర్వాతెప్పుడూ లేదు. ఆఫీస్ లో ఉన్నంతసేపూ రేస్ లో ముందుండటం మీదే ధ్యాస. సాయంత్రమయ్యేసరికి బయట ఎవరో వెయిట్ చెయ్యడమో, నేనెళ్ళి పిక్ చేసుకోడమో. కాసేపు ఊరిమీద తిరగడం, వీలు కుదిరినప్పుడు ప్రైవసీ వెతుక్కోవడం. ఇంటికెళ్లాక అర్థరాత్రి వరకూ చాట్స్. వీటన్నిటి మధ్యల్లో గాప్ ఉన్నప్పుడు అమ్మమాటలకి బదులు చెప్పడమో, ఎదురు చెప్పడమో. అంతే రొటీన్”
“ఇన్నాళ్ళుగా ఒకేచోట పనిచేస్తున్నాంగా, నీ లైఫ్ స్టైల్ ఇదని తెలుసు.”
“ఇప్పుడు నేను ఇంటికెళ్ళేసరికి పొద్దున ఎక్కడ పెట్టిన వస్తువులు అక్కడే ఉంటాయి. నేను చేస్తే తప్ప ఏ శబ్ధమూ రాదు. బాల్కనీలో నా బట్టలు మాత్రమే ఆరేసి ఉంటాయి. నేనలా సోఫాలో కూర్చుని టీవీ చూసేటప్పుడు అమ్మ అటూ, ఇటూ తిరుగుతూ ఉండటం, గది తలుపు వెయ్యడం, తియ్యడం ఇవేం లేవు. “ఇవ్వాళ ప్లంబర్ వచ్చెళ్ళాడు, రేపు మందులు తీసుకురా, ఫ్రిజ్ లో పాలున్నాయేమో చూడు, చెప్పులు బయట తగలెయ్యి. తలపగిలిపోతుంది- ఆ పాటాలాపి పడెయ్. రిమోట్ నేలమీదుంటే కళ్లకి కనపడట్లేదా?” ఇట్లా ఎవరూ .. ఎవరూ మాట్లాడరు నాతో. కొలీగ్స్, ఫ్రెండ్స్, జోక్స్ చెబుతారు, ఎప్పుడూ నవ్వుతూ పోలిష్డ్ గా, టూ స్వీట్ గా మాట్లాడ్తారు. ఎందుకో వెగటేస్తుంది. ఫ్లర్టింగ్, రొమాంటిక్ టాక్.. ఇవైతే మరీ చిరాగ్గా ఉన్నాయ్. “కీప్ స్మైలింగ్, యు ఆర్ ఆసం, లుకింగ్ గార్జియస్” ఇలా ఎవరైనా అంటే లాగి కొట్టాలనిపిస్తుంది. పొద్దున సెల్ చూడగానే గుడ్ మాణింగ్ మెసేజ్ ఉంటే ఫోన్ విసిరికొడుతున్నా. “పనివాళ్ళెవరూ లేరిక్కడ, బెడ్ టీ ఇచ్చి లేపడానికి” అని డబా డబా తలుపు బాదే శబ్ధంతో నిద్ర లేవాలనిపిస్తుంది….
అరుణ్, అర్థమౌతుందా?
అసలు.. ఈ మే నెల్లో… రోజూ నాలుగుసార్లైనా అనేది “ఉష్షూ, ఏవెండలు, ఏవెండలు, మగ్గిపోతన్నా ఈ ఇంట్లో” అని.
గుప్పెళ్ళు మూసి టేబిల్ మీద గుద్దింది. “అబ్బా” అని ఎదురు దెబ్బ తగిలినట్టు పెద్దగా అరిచింది. భుజాలు ఎగిరిపడుతుంటే వెక్కుతూ ఏడుస్తుంది. అమ్మ చనిపోయిన ఆర్నెల్లకి మొదటిసారి ఏడుస్తుంది.
“అర్థమౌతుంది, రిలాక్స్” అరుణ్ ఆమె భుజం చుట్టూ చెయ్యేసి పొదివి పట్టుకున్నాడు. కంగారుగా అటు వచ్చిన సర్వర్ తో “ఏం లేదు. వుయార్ ఫైన్” అని చెప్పి పంపేశాడు.
దు:ఖం నెమ్మదించాక సర్దుకుని అంది.
“ఎప్పుడు ఏ రిలేషన్స్ లో ఉన్నా, ఎవర్తోనూ కలిసి ఉండాలనుకోలేదు. ఇప్పుడనిపిస్తుంది. ఐ నీడ్ ఏ ప్రెసెన్స్ అట్ హోం, టూ మేక్ ఇట్ హోం.
తన భుజం చుట్టూ ఉన్న అతని చేతివేళ్లలోకి తన చేతి వేళ్ళు దూర్చి అదాటున అడిగింది.
“పోనీ నువ్వొచేస్తావా? ప్లీజ్. ఉండిపోతావా నాతో?”
***
“There’s a better place than this, Emptiness.” ఆడియో సిస్టమ్ లో గంటనుంచి అదే పాట ప్లే అవుతుంది.
మిట్టమధ్యాహ్నం మంచానికి అడ్డంగా పడి నిద్రపోతుంది కెంపు. అది వచ్చిన నిద్రకాదు. తెచ్చుకున్న నిద్ర. ఏడ్చేడ్చి కళ్ళు వాచి, గోడకేసి తలబాదుకుని, అడవి జంతువు అరుపులా గదిలో వస్తువులు కంపించేలా వెర్రిగా కేకలేసి, ఇవన్నీ కాదని రాత్రుళ్ళెలాలానూ వీలు కాదని, పగటిపూట బలవంతంగా తెచ్చుకున్న నిద్ర. నేలమీద చించి పోగులు పెట్టిన పాత డైరీలు, ఫాన్ గాలికి గదంతా ఎగురుతూ ఉన్నాయి. డైరీల్లోనుంచి టైప్ చేసుకున్న వాక్యాలు లాప్టాప్ తెర మీద వెలుగుతున్నాయి.
పోయినేడాది ఇదే నెల
ఇవ్వాళ అతన్ని కలవాల్సినరోజు.
అతనొస్తానంటే వద్దని, వస్తే బావుండని
చెప్పకుండా ఏదోక క్షణంలో తప్పక వచ్చేస్తాడని
ఆశపడి భయపడి గాయపడి భంగపడి
చివరికి అతను రాకుండానే మిగతా రోజుల్లానే గడిచిపోయినరోజు
అప్పట్లో ఐతే, ఎంతవద్దాన్నా వచ్చేవాడు. ఏ భయాన్నీ లెక్క చెయ్యకుండా.
ఇప్పుడా? రావొద్దంటే నిజంగానే రాడు.
ఏమో! రమ్మన్నా రాడేమో!
ఏమన్నాడు? “ బ్రేకప్” – ఇష్టాన్నా, కలలనా, హృదయాన్నా?
“ మూవాన్” – నాలోంచి నన్ను పెకిలించుకుని, అడ్డొచే జ్ఞాపకాల్ని చిత్తుగా తొక్కేసి, వేర్ డూ ఐ మూవాన్?
“అలవాటైపోతుంది” – ఏడుపా? బ్రతుకా? రెండూ కాని శూన్యమా?
అంతకుముందు ఏడాది ఇదే నెల
“సముద్రం ఒడ్డున ఇసుకలో ఉన్నా.. మిస్ యూ”
“మంచంమీద దుప్పట్లో ఉన్నా.. మిస్ యూ టూ”
“ ఇక్కణ్ణుంచి ఏం తీసుకురాను?”
“ఒక నత్తగుల్ల తెస్తావా?”
ఇంకొన్ని నెలల ముందు
“ఈ చీర ఎలా ఉంది?”
“నువ్వు కట్టుకుంటే చీర బావుంది. విప్పితే నువ్వు బావుంటావు.”
ఆ మధ్యలో ఎప్పుడో ఒకరోజు
“హెలో”
“ఆ, ఇప్పుడే స్నానం అయింది”
“అయ్యో ముందే తెలిస్తే వీడియో కాల్ చేద్దును.”
“సంపుతా కొడకా, సంగజ్జెప్పు…”
మరీ మరీ మొదట్లో
నువ్వంటే ఎన్ని బింబాలు?
నువ్వంటే ఎన్ని అద్దాలు!
ప్రతీ అద్దంలోనూ నీ రూపమే
అన్ని రూపాల్లోనూ అద్దంలా మెరిసిపోయే నువ్వే.
కెంపు ఉలిక్కిపడి లేచింది. మెడలో లాకెట్ గట్టిగా పట్టుకుంది. కలలోని వెక్కిళ్ళు బయటకీ కొనసాగుతుంటే మంచినీళ్ళు తాగి లాప్టాప్ మూసేసి దిండుని గట్టిగా కౌగిలించుకుని మళ్ళీ పడుకుంది.
**
ఆటో స్పీడ్ గా వెళ్తుంటే ఎదురుగాలికి అతని జుట్టు ఎగురుతుంది. ఇవ్వాళ జెల్ పెట్టుకోలేదు.
“అమ్మాయి నచ్చింది. ప్రొసీడ్ అవుదాం” అని అమ్మకి ఫోన్లో చెప్తుంటే సెల్ పింగ్ మంది. “మీరు చాలా హాండ్సం గా ఉన్నారు. నేను నిజంగా నచ్చానా?” పెళ్ళిచూపులమ్మాయి.
“యూ లుక్ హోంలీ. ఆమ్మకి చెప్పేశాను.” ఆని టైప్ చేసి సెల్ జేబులో పెట్టుకున్నాడు. చేతిలో ప్లాస్టిక్ కవర్ లో కొబ్బరిచిప్ప ప్రసాదం, ఒక ముక్క కళ్లకద్దుకుని తినబోతూ… “ఓ! ఇవ్వాళ శనివారం” చిన్నగా గొణుక్కున్నాడు. సెల్ బయటికి తీసి కాంటాక్ట్స్ లో “కె” అక్షరం చూసి డైల్ చేశాడు.
**
అరుణ్ పొలమారేదాకా నవ్వుతూ ఉన్నాడు
“ఇందుకు పిలిచావా నన్ను? గాడ్! ఇట్లా…. ఇట్లా అడిగేస్తావా? నువ్వు నిజంగా టూమచ్.”
నవ్వుతూనే మాట్లాడుతున్నాడు- “అసలు నన్నెందుకు?”
“ముందా నవ్వడం ఆపు. చెప్తాను. ఇన్నేళ్ళ పరిచయంలో ఒక అంచనా ఉంటుందిగా. మెంటల్లీ హెల్దీ మనిషి అని, చాదస్తాల్లేకుండా సింపుల్ గా, ఓపెన్ గా ఉంటావని…”
“అవన్నీ కొసరు. అసలు కారణం ఇంకేదో ఉంటుందిలే. చెప్పు“
“అంటే.. మరీ.. నాలుగేళ్ళుగా ఒకే టీం లో క్లోజ్ గా పని చేస్తున్నామా? కాస్త ఏజెడ్ బట్ ఎలిజిబిల్ బాచిలర్ వి. ఐనా నేనెప్పుడూ నీకు ఎట్రాక్ట్ అవకుండా జాగ్రత్త పడ్దావుగా. అందుకు ముచ్చటేసి…”
అతనెటో చూస్తూ ఏదో పాట హం చేస్తున్నాడు.
“చెప్పింది విన్నావా? ఉంటావా నాతో?”
ఆమె చెయ్యి విడిపించుకుని చకచకా అడుగులేస్తూ కెఫే డోర్ వరకూ వెళ్లాడు. ఏం చెయ్యాలో తోచనట్టు వాన కూడా కుర్చీ వెనక్కి తోసి గబగబా వెనకే వెళ్ళింది.
“ఏయ్, ఆగు, సారీ, నీకిష్టం లేకపోతే…” ఆమె వాక్యం ఇంకా పూర్తి కాలేదు.
“ఇందాకట్నుంచి డోర్ తెరిచి పట్టుకున్నా, నీకు పనివాళ్లెవరూ లేరిక్కడ. బయటకి తగలడు. ఇంటికెళ్దాం”
ఒక్క క్షణం ఏం అర్థం కాలేదు.
అర్థం అయ్యాక వాన ఆగలేదు.
సరిగ్గా నాలుగు సెకండ్ల తర్వాత కేఫ్ సైలెన్స్ డోర్ ఒక గట్టి కౌగిలింత బరువుకి కిర్రుమని ఊగింది.
***
గడ్డిపోచలు 