Songs on demand

Tired

Of Playing that same popular number again

and again,

a hundred million times in-fact

For you, you and several of you.

Will one of you play something for me today? Do you even know the tune that I tap my feet to, tear my voice open to sing along? Do you?

Some days are simply unproductive, spent just running here and there, running for life. I ran enough to catch you, you and several of you. Something else to catch now, my breath.

I stand there helplessly or helpfully, right there outside that magnificent door that never opens (for me). I see people entering through it, or I imagine so. Hey you, the merry looking one! Halt once before you go in. Tell me some good news, at least something like “May be, you are waiting at the wrong door.”

Will you halt here for a fleeting moment and tell me that? You, you or anyone of you?

నురగవై తరగవై నదివి నీవై

వలపంత వాన కురిస్తేనే కదా బతుకంత నది నిండింది

తడిసి వస్తే తనివి తీరక, కలిసి పోయాకేగా కాలమాగింది

చేయి పట్టాక, చెలిమి చేశాక

వొంపు తిరిగాక, వగలు పోయాక

అలల అయస్కాంతాలు అదుపుతప్పి

ఆవహించాకేగా వళ్లంతా వానమబ్బయింది

పోటెత్తిన పిచ్చి అశలతోనే కదా, పడవల్ని పోనిచ్చి

ఒంటరి నదిలో వర్షం వెయ్యి మునకలేసింది

జారిపోయే తొలిజాములో జాలరి పాట వినరాక కదా

కృష్ణవేణీ, నీ జాలిగుండె కెరటాలుగా కరిగిపోయింది!

“0”

Once I knew someone who knew everything. I thought I would be as wise when I grow up.

What happened then?

I simply grew up.

Am I of any help to these children, in this very very real world?

In this realm of pain, hurt and loss,

as real as waking up from a dream,

the world that hits them like a “No”.

The pink teddy bear looks at you. You may now want to interpret its gaze.

Shut up, will you?

It’s just ridiculous. Isn’t it utterly foolish to make any meaning out of anything, anytime?

How do you save these cuddly little children;

from the meaninglessness

of everything?

ఆదిమం

ఏ శ్రమా లేదు.

కార్డ్స్ ఆడినంత శ్రద్ధగా, పుస్తకం చదివినంత ఓర్పుగా, వదిలేసిపోయిన వస్తుసంచయంలోనే తిరిగొచ్చి అర్థాన్ని వెతుక్కోవడంలో, ఆహారమే ఆనందం అనిపించడంలో అబద్ధమేం లేదు.

వెలివేతలాంటి ఒంటరితనం లోనుంచి, ఉలిపికట్టెగా మిగిల్చిన ఊహాలోకపు విలువల బరువునుంచి, ముసలితనంలాంటి తెలివిడిలాంటి భయంలోనుంచి…

శుభకార్యాల, ఫ్లాష్ న్యూస్ ల, గాసిపింగ్ ల శానిటీలోకి, కళకళలాడే జనజీవనంలోకి, మృత్యువువంటి నిశ్చలమైన మాములుతనంలోకి, ఏదైతేనేం అనే సాంఘిక లొంగుబాటులోకి, మనకోసం ఇంకా ఏదో ఒక ద్వారం తెరిచి ఉండటమే మహదవకాశం అనే కృతజ్ఞత లోకి… వచ్చిపడ్డందుకు బహుశా మనవాళ్ళంతా సంతోషించవచ్చు.

—-

లివింగ్ విత్ డెత్ లాంటి నిహిలిస్టిక్ నిర్లిప్తతలోంచి, రోజుకి కొంతగానో, ఒకే క్షణంలోనే అంతాగానో అంతమౌతు, ఆరంభమౌతు నువ్వు, నేను, న్యూస్ పేపర్ లో మొహం కనపడని ఒక నేరస్థుడు, మనుషుల కోసమే బతికిన మనుషులు కొందరు, పొగడ్తలు, ప్రగల్భాలు, కాలానికి నిలబడే (!) పుస్తకాలు, అసలు కాలమంటే ఏంటనే ప్రశ్నలు, ప్రతి కుదుపుకి ఉలిక్కిపడి సర్దుకుంటూ బస్సు కిటికీలో ఈగలు.

ఉదయం, సాయంత్రం, కొండ, నది, చెక్కతలుపు మీద చెక్కబడ్డ పూలతలు, సున్నపు గోడమీద రంగుల నెమలిబొమ్మలు, అనుకరణల అలంకారాలు. కొన్ని దుఃఖాలు సహజమనీ, కొంత వేదన వ్యసనమనీ ఇవ్వబడే తీర్పులు. ఇష్టాలు, త్యాగాలు, స్వార్ధాలు, దేహాలు, అనుమానాలు, అపనమ్మకాలు- ఏదీ నిరూపించుకోబుద్ధి కాని నిర్వేద సమయాలు.

—-

దీనంతటి మధ్యలోనూ ఒక జడివాన మధ్యాహ్నం వెచ్చటి లెమన్ టీ కప్పులతో ఇద్దరు మనుషులు, ఒక బ్లాక్ అండ్ వైట్ పాటని గుర్తు చేసుకుంటూ, ఇష్టంగా మాట్లాడుకుంటూ, నవ్వుకుంటూ. బహుశా అదొక్క జ్ఞాపకమే కదా, వేలసార్లు సమస్త మానవ మీమాంస సమయాల్లో రీప్లే అయ్యి “పోన్లే, ఇంకొన్నాళ్ళు బతుకుదాం” అని సర్దిచెప్పేది? ఒళ్లు కూడగట్టుకుని లేచి బట్టలు మార్చుకుని బయటికెళ్లమని ప్రోత్సహించేది?

—–

P.S: The pain of enduring the unsustainability of a dreamer’s world is too real to be articulated.

spiral love

Amidst uncountable people

You and I.

In malls, eat-outs and vehicles

We two everywhere,

All those strangers,

Became us.

We bought dresses

for each other,

Did you know then?

those local brandless pieces of cloth

turning into delicate monuments

to be handled with love,

After these long long years.

You speak of rose buds,

The swaying pale green leaves underneath,

You call them with our names,

I saw the bud nodding to you.

Similes are your slaves,

Master of love!

*

(First published in Saranga)

We, the rain!

Remember?

The last time it rained

We were conversing

with our bodies;

You inhaled me as you would draw

the last puff from a cigarette.

Wasn’t the ambience just perfect then?

A festoon of wild flowers,

scent of

pure tea tree oil and

a handmade paper,

red and yellow leaves pressed hard on it.

We spoke of umbrellas,

children walking in gangs

and

our lost lovers. (I was afraid

of this one too)

A drip of memories

drenched in desire;

We

spoke:

wet corridors

slithering steps

our feet together.

Remember?

Last time when it rained

It poured on us,

Kisses and moans.

(published in Saaranga web magazine, June 2020 issue)

 

నడక

నడిచిపోతోంది దేశం

ఒట్టి పొట్టకూటికే

వేలాదిగా వలసపోయి

రెండే రెండు కాళ్ళుగా

వెనక్కి తిరిగిపోతోంది దేశం

—

వదిలిపోటానికేం లేక

మోసుకెళ్లాటానికేం మిగలక

రెండు రెక్కలు తప్ప

వెనకేసుకున్నదేం కనపడక

నిలదియ్యటం తెలియక

నిర్లిప్తంగా

కదిలెళ్లి పోతుంది దేశం

—

ఊరుకాని ఊళ్ళో

పరాయిభాషలో ఏడిస్తే

ఎవరికీ అర్థంకాక

బతుకో బలుసాకో

ఇంటికి పోయి తేల్చుకోటానికి

లక్షల అడుగులకీ తరగని

దిక్కుతోచని దారిమీద

అడుగుల్లో

అడుగుల్లో

అడుగులేసుకుంటూ

అంతులేకుండా సాగిపోతోంది దేశం.

—

నిలవనీడ లేక

నడవ సత్తువ లేక

అరికాళ్ళ పచ్చి నెత్తురు ఆరిపోక

అసలు ప్రాణాలకే విలువలేక

గూడు చేరేదాక గుండెలదిమి పట్టలేక

పొమ్మనకుండా పొగబెట్టిన

ప్రభువులను ఏమనలేక

అంతా తలరాతే అనుకుని

తండోపతండాలుగా తరలిపోతోంది దేశం

—

దయగల తల్లెవరో దారికాచి

రెండు ముద్దలు చేతబెడితే

అన్నం ఒంటికి పడదు రొట్టెలున్నయ్యా

అని ఆ దూరప్రాంతపు కుర్రవాడు

నోరు తెరిచి అడిగినప్పుడు

ఇన్నాళ్ళూ ఏం తిని బతికావని

ఇకముందు తినడానికేముందని

ఆరాతీసి అడగలేక

కనీసం సిగ్గుపడటం చేతగాక

చరిత్ర మరిచిపోనంత దూరం

వడివడిగా నడిచిపోతుందీ దేశం

2/6/2020

Life comes to you

Just then

I am composing a poem

titled “meaninglessness”.

The wild wind roars

Outside the closed windows.

It’s just dark,

dark

and almost dark everywhere.

With a brief intimation

unacknowledged in my mobile

this lady appears at my door.

A woollen sweater covers her all-over

hot vegetable soup comes with her.

Chatting while I eat

she hurries up to get back home.

The carrots, greens and spices

in my steaming bowl,

is the sight of love to me.

My head feels light

by the time she leaves.

I sit back in my bed,

retitle my poem “Thankfulness”.

 

21/9/2020

Now what?

Can’t we sit across the table and sort it out like two grownups? Where is the table? BTW, who is the adult here? Did you not turn the table long back? Are you not the one cursed by conscience?

The reasons you cry for, never existed for others. Pity, the first world problems of yours!Leaving, having to leave, the only constants. You may call it “Having” as well.

Words are mere tools.

The first thought that crosses your mind with a pinch of jealousy; “See, this guy looks like he slept well. Why not me?”.

“Have money?”

Well then, add to your “To-do” list, “Live longer, definitely”.